از میخ و گل های کاغذی

خیلی دوست دارم امروز بعد از طی کردن این همه بار فکری که به طرز پارادوکسیکالی از خلا درونی ام حاصل شده زیر نور زیبای ماه کامل های های گریه کنم ، در دفترم بنویسم و به یک نقطه ی اتکایی برسم و بعد حالم را نقاشی کنم. بعد ترتیبی اتخاذ میکردم که با هدی ی حوض نقره طرح دوستی بریزم و مجبورش کنم برایم کوانتوم بگوید، برایم از فلسفه های خوبش بگوید و من کارتی را که عید سال پیش به نیتش ساختم بدهم دستش و قبلش متن کارت را جوری مینوشتم که انگار بورخس نوشته باشد اما نمیتوانم، چون فردا امتحان آز فیزیک دارم که یک کلام نخواندم و گزارش کارم هم ماندهو هدی هم ظاهرا وبلاگش را بسته و من دستم کوتاه است + نوشته شده در  چ از میخ و گل های کاغذی...

ببین مرا که آرام شده ام، ببین که لبخند میزنم جهان وسیع است و من کوچک است. قبول کردن همین کوچکی من، در بزرگی جهانت بیشترین و سخت ترین رشدم بوده. ببین که سازم مرا کوک میکند، ببین همین دست های ناشی ام دنیا را گرم تر میکند، هر چه قدر هم سرمایش کوک آدم را به هم بریزد. ببین که بزرگ تر شدم، ببین که زیر خاک سردت جوانه میزنم ببین رویاهای سبز مرا! ببین که سفرم را به نور شروع کردم، و همین کافیست. اینکه حتی اگر به نور نرسیدم، چند قدم نزدیک تر تمام شوم. + نوشته شده در  چهارشنبه بیستم بهمن ۱۳۹۵ساعت ۱۱ ب.ظ  توسط ط دسته دار  |  از میخ و گل های کاغذی...

اومدم یک مقداری خوانساری دانلود کنم و برم، الان دارم یه سری ویدیوی ocw.mit.edu دانلود می‌کنم، یه توئیتر متعفنش یه سری زدم و شعر خوندمخوانساری هم بماند الان وضعیت عجیبی دارم،‌بیشتر از همیشه در سازم فرو رفته‌امدوستانم را در تلگرام رها کرده‌ام، این شبکه‌های اجتماعی بد هستند، چون ماله می‌کشند روی تنهایی و فردیت آدمی، یادت می‌رود که جزیره‌ای هستی برای خودت! و مهم تر از آن،‌ یادت می‌رود که با هر جزیره‌ی دیگر هزاران موج فاصله داری، این تنهایی عمیق است.نهایتش نامه‌ایست که در بطری به آب می‌اندازی، هر ارتباطی بین این آدم‌ها همین‌قدر می‌تواند غیرقطعی، متزلزل، وابسته به شرایط(به هر حال جهت موج و باد دست و از میخ و گل های کاغذی...